آشنایى با سیستم تعیین موقعیت جهانى

از زمانى که انسان براى اولین بار خانه خویش را به منظور جستجوى غذا ترک کرد نیاز به روشى براى بازگشت به خانه داشت. علامت گذارى سنگ هاى مسیر رفت و برگشت، استفاده از خط ساحل و اجرام سماوى مثل خورشید، ماه و ستارگان اولین راه ‏حلهایى بودند که کم دقت و وقت‏ گیر نیز بودند. بعدها، با توسعه فناورى وتکنولوژى سیستم هاى رادیویى و سپس ماهواره‏ هاى تعیین موقعیت، امر مسیریابى، سریع تر و دقیق‏ تر گردید. سیستم تعیین موقعیت جهانى، براى اولین بار در سال 1983 توسط ارتش آمریکا، با صرف 12 میلیارد دلار و با پرتاب اولین ماهواره به فضا ایجاد گردید. این سیستم داراى انواع مختلف پایه، دستى و خودرویى مى‏ باشد که به ترتیب داراى دقت بالاتر و هزینه بیشترى نیز هستند. این سیستم از سه قسمت فضایى، کنترل زمینى و کاربرى تشکیل شده است. گیرنده‏ ها زمان ارسال سیگنال از ماهواره را با زمان دریافت آن مقایسه و از اختلاف این دو زمان فاصله گیرنده از ماهواره را تعیین مى‏ کنند. دریافت اطلاعات چهار ماهواره براى یافتن مختصات سه بعدى مورد نیاز است. قابلیت دسترسى در کلیه ساعات شبانه ‏روز، هر نوع شرایط جوّى و سهولت استفاده از آن از مزایاى سیستم مى‏ باشد. از انواع این سیستم مى ‏توان به ترانزیت، گلوناس، استارفیکس و دوریس اشاره نمود. منابع خطاى سیستم نیز عبارتند از: خطاى محاسبه کاربر و کم شدن دقت ژئومتریک.